Айцец Ежы Леонцюш Марыя Сіма нарадзіўся 7 лістапада 1924 г. у Пятркуве Трыбунальскім у сям’і Юзафа і Аляксандры, народжанай Ратайчык. У сем гадоў пачаў вучыцца ў пачатковай школе ў Пятркуве. У 1938 годзе пачаў наведваць сярэднюю і сярэднюю школу. Пасля заканчэння першага класа вымушаны быў перапыніць навучанне ў сувязі з пачаткам вайны ў верасні 1939 года. Ваенныя гады прынеслі шмат пакут сям'і Сіма. У выніку ваенных дзеянняў загінуў бацька, і ўсе намаганні па ўтрыманні сям'і леглі на Ежы. Шаснаццацігадовым юнаком ён пачаў працаваць на ферме, а потым уладкаваўся на фабрыку.
У 1943 г. быў затрыманы і зняволены ў працоўным лагеры ў Тамашуве-Мазавецкім. Пасля ўцёкаў з лагера ў 1944 г. Ежы Сіма працягваў навучанне ў гімназіі ў Пятркуве. У пачатку чэрвеня 1945 года быў прызваны ў армію. Сумяшчаў вайсковую службу з вучобай у гімназіі.
Пасля здачы экзамену ў сярэдняй школе ў 1948 годзе ён пачаў працаваць у Банку Дзяржаўнай гаспадаркі і вучыцца ў Варшаўскай школе эканомікі.
Добрая праца і вучоба не прыносілі яму ўнутранага задавальнення. Ён інтэнсіўна шукаў праўду пра Бога і свет. Ён паступова пачаў адкрываць для сябе сваё законніцкае і святарскае пакліканне. Трагічная смерць старэйшага брата стала для Ежы штуршком да мужнага адмовы ад свецкага жыцця і ўступлення ў Ордэн св. Францішка.
Калі ён выбіраў духоўнае жыццё, то меў пэўную мэту. У сваёй заяве аб прыёме ў ордэн ён пісаў:
Айцец Ежы распачаў навіцыят у кастрычніку 1950 г. у Лодзі-Лагеўніках. Першыя абяцанні склаў 21 кастрычніка 1951 г., пасля чаго быў накіраваны на вучобу ў Кракаўскую семінарыю. У 1954 г. склаў вечныя абяцанні і 29 чэрвеня 1956 г. атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне. Падчас першапачатковага станаўлення ён быў ацэнены выхавацелямі як пабожны, адказны і руплівы манах.
Пасля пасвячэння айцец Ежы працаваў у Гдыні ў якасці парафіяльнага вікарыя і катэхета, затым стаў супрацоўнікам магістра навіцыяту, а ў 1960 г. вярнуўся ў Гдыню. У 1965 г. быў абраны гвардыянам кляштара ў Слаўне, а ў наступным тэрміне быў прызначаны магістрам навіцыяту. У 1972 годзе быў пераведзены ў Каліш, дзе служыў прапаведнікам. Гэтую службу ён выконваў з вялікай адданасцю, аб чым сведчаць самі лічбы. Толькі ў 1977 годзе ён правёў 22 рэкалекцыі і місіі, прапаведуючы ў агульнай складанасці 311 пропаведзяў.
У 1978 годзе бацьку Сіма адправілі ў Фрайбург, Швейцарыя, вывучаць французскую і нямецкую мовы. Працаваў там і душпастырска сярод польскіх эмігрантаў. Пакінуўшы Швейцарыю, ён год правёў у Санта-Северы ў якасці адміністрацыйнага супрацоўніка Рыцарства Беззаганнай для польскай супольнасці.
У 1982 годзе па просьбе айца Віталіса Бомарка, генерала Ордэна, быў накіраваны ў кляштар у Стамбуле. Яго першачарговай задачай было душпастырства польскай супольнасці і тых, што сезонна працуюць у Турцыі. Гэтая праца пацягнула шмат ахвяр. Айцу Ежы часта даводзілася ехаць больш за тысячу кіламетраў, каб цэлебраваць святыя Імшы для рабочых, якія працавалі ў розных кутках Турцыі.
У 1995 годзе ксёндз Ежы Сіма вярнуўся ў Польшчу. У наступным годзе правінцыяльны капітул даручыў яму пасаду гвардыяна кляштара ў Івянцы ў Беларусі, дзе ён працаваў 10 гадоў.
У 2006 годзе ксёндз Ежы быў пераведзены ў кляштар у Лодзь. Веды і вопыт, набытыя за 28 гадоў працы за мяжой, ён абагульніў у трох кніжных выданнях. Апошнія гады жыцця ён правёў у Непакалянаве, пакорліва прымаючы цяжкасці і пакуты, звязаныя са старасцю.
Айцец Ежы Сіма застанецца ў нашай памяці як руплівы манах, напоўнены любоўю да Бога і вялікім жаданнем абвяшчаць Евангелле. Сёння, гледзячы на яго жыццё, можна сказаць, што ён цалкам дасягнуў той мэты, пра якую пісаў на пачатку свайго манаскага жыцця: